Για όσους ζουν και εργάζονται στο κέντρο της Αθήνας, (ειδικά) οι τελευταίοι τρεις μήνες έχουν καταστεί πραγματικά αφόρητοι: Οι παρατεταμένες απεργίες, οι στάσεις εργασίας, οι πορείες και οι αποκλεισμοί δρόμων αποτελούν καθημερινότητα για όσους πρέπει να περάσουν από τις κεντρικές οδούς και λεωφόρους της πρωτεύουσας για να πάνε στο σπίτι και τη δουλειά τους, αυξάνοντας δραματικά το χρόνο και το κόστος μετακίνησης. Παρά τις φιλολαϊκές δηλώσεις των απεργών, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί δε βλάπτει στην πραγματικότητα κανέναν άλλο από τον απλό πολίτη αυτής της χώρας, αλλά και την κοινωνία ως σύνολο, λόγω της μείωσης της εμπορικής κίνησης και της καθυστέρησης πολλών συναλλαγών, γεγονότα που οδηγούν στον φαύλο κύκλο της ύφεσης.
Απέναντι σε αυτό το τραγικό φαινόμενο η Κυβέρνηση στέκεται αδρανής, είτε από αδυναμία, είτε από τύψεις λόγω των "σοσιαλιστικών" καταβολών της, είτε επειδή, απλά, φοβάται το κόστος που θα έχει μια κατά μέτωπο σύγκρουση με τα παιδιά των Σταμουλοκολλάδων, τα οποία η ίδια εξέθρεψε με την επί τριακονταετία ρητορεία και πρακτική της. Οι απεργίες και οι στάσεις εργασίας έπρεπε προ πολλού στην πλειονότητά τους να χαρακτηριστούν καταχρηστικές διά της δικαστικής οδού με πρωτοβουλία της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Μεταφορών, ενώ φαινόμενα (κάθε άλλο παρά) "δωρεάν" μετακίνησης για συγκεκριμένες ώρες με απόφαση των εργαζομένων σε οποιαδήποτε χώρα με στέρεες δημοκρατικές δομές θα είχε σοβαρότατες διοικητικές, αστικές και ποινικές συνέπειες για τους δράστες, αλλά και για τις διοικήσεις των οργανισμών. Συνεπώς, έχουμε μπροστά μας ένα πρόβλημα του οποίου η λύση είναι σχεδόν απίθανο να δοθεί μόνο από την κεντρική εξουσία.
Όταν, λοιπόν, το κράτος αδυνατεί να δώσει λύσεις στα ζητήματα που μας απασχολούν, είναι η ώρα να αναλάβει δράση η Κοινωνία των Πολιτών, το σύνολο δηλαδή των ενεργών μελών της κοινωνίας μας, ανεξάρτητα από πολιτικές και κοινωνικές καταβολές, οι οποίοι αντιλαμβάνονται το συλλογικό συμφέρον πέρα από συντεχνιακές λογικές. Προς αυτή την κατεύθυνση δεν υπάρχει πολυτιμότερος σύμμαχος από το Διαδίκτυο και, ειδικότερα, τα social media. Ήδη η αρχή έγινε με τη δημιουργία ενός απλούστατου σε σύλληψη, δημιουργία και ανανέωση site, του www.apergia.gr. Όπως λένε και οι ίδιοι οι δημιουργοί του site, "Μια παρέα, εργαζόμενοι και φοιτητές, μετακινείται -όπως όλοι οι Αθηναίοι- με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Οι συνεχείς απεργίες και στάσεις εργασίας στα μέσα τους τροποποιεί διαρκώς το πρόγραμμα και τους ταλαιπωρεί αφόρητα. Με αφορμή, λοιπόν την περιορισμένη ενημέρωση από τα μέσα μαζικής μεταφοράς για το ποιος, πώς αλλά κυρίως, πότε απεργεί, αποφασίζει να αναλάβει την αναζήτηση των επερχόμενων απεργιών και την ενημέρωση όλων των ενδιαφερομένων.".
Η συνέχεια μπορεί να είναι ακόμα πιο δυναμική, ακόμα εντυπωσιακότερη και, κυρίως ακόμα αποτελεσματικότερη: Μια δραστική απάντηση στο πρόβλημα της συμφόρισης οχημάτων κατά τις ημέρες απεργιακών κινητοποιήσεων θα μπορούσε να είναι η εφαρμογή της πρακτικής του λεγόμενου "lift share", δηλαδή ενός κοινωνικού δικτύου μέσω του οποίου άτομα με κοινές καθημερινές διαδρομές μοιράζονται το ίδιο όχημα, καθώς και τα έξοδα μετακίνησης. Αν κάτι τέτοιο γινόταν συστηματικά, τότε τα οφέλη σε τομείς όπως η ταχύτητα μετακίνησης, ο περιορισμός των εξόδων αυτής, αλλά ακόμα και η προστασία του περιβάλλοντος, θα ήταν σημαντικά και άμεσα. Η σγκεκριμένη ιδέα έχει βρει αξιοσημείωτη ανταπόκριση και επιτυχία στο εξωτερικό, είτε μέσω ήδη υφισταμένων social media, είτε από αυτόνομες σελίδες. Ήδη κάποιοι συμπολίτες μας έχουν κάνει τις πρώτες δειλές προσπάθειες, χωρίς, όμως, το εγχείρημα να τύχει δημοσιότητας και μαζικότητας.
Αν κάτι γίνεται κατανοητό λόγω της κρίσης που βιώνουμε είναι ότι το κράτος δεν αποτελεί έναν μηχανισμό που μπορεί να μας παρέχει τα πάντα. Δυστυχώς, δε, στην περίπτωση της χώρας μας, δε μπορεί να μας προσφέρει σχεδόν τίποτα ουσιαστικό. Είναι, λοιπόν, στο χέρι όσων στοχεύουν στην συνολική πρόοδο ως απόρροια της επί μέρους ατομικής προόδου των ενεργών μελών της κοινωνίας να δημιουργήσουν καινούργιες διεξόδους στα προβλήματα τα οποία δεν αντιμετωπίζονται πλέον με τις μεσοβέζικες λύσεις των τελευταίων τριάντα ετών. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αφορά στο δικό μας παρόν και μέλλον, το οποίο δεν το εναποθέτουμε σε κανέναν "πατερούλη".
