φοιτητή Νομικής Δ.Π.Θ.
Η ποικιλομορφία και η πολυσυλλεκτικότητα αποτελούν βασικούς πυλώνες και απαραίτητα εχέγγυα για τη δημιουργία μιας υγιούς κοινωνικής βάσης, πάνω στην οποία μπορεί να στηριχτεί με ασφάλεια η μετεξέλιξη και πορεία ενός λαού. Όταν απουσιάζουν τα στοιχεία αυτά, ο εκσυγχρονισμός και η αναβάθμιση φαντάζουν ουτοπικές καταστάσεις ενώ θα έπρεπε να αποτελούν κύριους στόχους για ένα κοινωνικό σύνολο, που σέβεται τον εαυτό του και τον περίγυρο του.
Κάπως έτσι έχει και η κατάσταση με την Ελλάδα μας. Στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού κράτους,απουσιάζει η φαντασία, η συμμετοχή,η υπεύθυνη στάση. Μα πάνω από όλα, εκλείπει η διάθεση και η όρεξη για όλα τα παραπάνω και αυτό είναι το πιο αποκαρδιωτικό.
Παρατηρείται λοιπόν, ένα κράμα πολιτικών δυνάμεων,που χαρακτηρίζεται από μια μοναδική ανιδιομορφία και μια έλλειψη σημείων κοινής συνεννόησης.
Από τη μια το συγκυβερνητικό σχήμα, έτοιμο για μεταρρυθμίσεις με κάθε κόστος, από την άλλη το αντιμνημονιακό μέτωπο, αντίθετο και κάθετο σε όλα. Από τη μία οι προτάσεις για την πολυπόθητη αλλαγή που τόσο προσδοκούσαμε, με τεράστιες θυσίες όμως, από την άλλη ένα ουτοπικό σχέδιο επιβίωσης,με ελάχιστο κόπο, αλλά με πολύ μεγάλο κόστος, την προσκόλληση στο χτες και μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Να αλλάξουμε, να πάμε μπροστά.
Απότοκο της παραπάνω πολιτικής διαφοροποίησης, ένα μεγάλο πολιτικό χάσμα, που στερεί στην Ελλάδα τη δυνατότητα, να πορευτεί αξιόπιστα και μαζικά στη νέα εποχή. Ο διχασμός στο εσωτερικό της χώρας, αποτυπώνεται ανάγλυφα και αμαυρώνει την εθνική προσπάθεια, που γίνεται για να αποβάλλουμε αυτά που τόσα χρόνια, μας τυραννούσαν και εμπόδιζαν την ανάπτυξη μας.
Εδώ έγκειται και το βασικό ερώτημα που προκύπτει από τον συλλογισμό που ανέπτυξα. Για ποιο λόγο,οι πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου, δεν μπορούν να βρουν ελάχιστα πεδία κοινής συνεννόησης. Δεν είναι επειδή δε μπορούν,ούτε επειδή δεν γίνεται. Είναι επειδή δεν θέλουν. Είναι επειδή, έχουν μάθει να χρησιμοποιούν τις μεγάλες ιδεολογικές τους διαφωνίες, ως δικαιολογία για φθηνή κομματική αντιπαράθεση προκειμένου να γίνουν αρεστοί στα μάτια των παθιασμένων και αιώνιων ψηφοφόρων τους.
Με το να βάζουν το κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό, το μοναδικό που καταφέρνουν είναι να υποσκάπτουν το μέλλον της πατρίδας, στο βωμό του πρόσκαιρου πολιτικού κέρδους και της παραμονής σε κάποιο πολιτικό μετερίζι.
Και αυτό είναι που οφείλουμε να καταλάβουμε πρώτο από όλα, αν θέλουμε να έχουμε ελπίδες επιβίωσης. Πλέον μπαίνει σε πρώτη μοίρα η Ελλάδα και ως εκ τούτου, πρέπει να είμαστε συναγωνιστές και όχι ανταγωνιστές, συμπαίκτες και όχι αντίπαλοι. Η συμβολή του καθενός σε αυτή την προσπάθεια,δεν είναι μονάχα πολιτική επιλογή,είναι κάτι πολύ ανώτερο, εθνικό καθήκον και κοινωνική προσταγή.
Σίγουρα δεν είναι ο,τι πιο εύκολο, να προσπεράσει ένα ολόκληρο σύστημα τις ριζικές του διαφωνίες και να συμπαραταχθεί σε ένα ενιαίο αγώνα, με κοινό στόχο. Τα ουσιαστικά και ελπιδοφόρα όμως,ποτέ δεν ήταν εύκολα.
Και σε αυτή τη φάση, οφείλουν να συμβάλλουν όλοι ο καθένας με τον τρόπο του. Γιατί πολύ απλά, δε νοείται σύγχρονο και υγιές κράτος, δίχως επενδύσεις και ανάπτυξη, δίχως πρόνοια για τους κοινωνικά αδύναμους, χωρίς παιδεία και υγεία για όλους. Όλα αυτά όμως υπό το πρίσμα, μιας πραγματικής προσπάθειας για αλλαγή, χωρίς ιδιοτελείς υπεκφυγές και διαθέσεις για επαναδημιουργία τσιφλικιών και κατεστημένου.
Όταν γίνει αυτή η πολυπόθητη συνένωση, το σκηνικό στην Ελλάδα θα μοιάζει με παζλ, γεμάτο χρώματα και ποικιλομορφία. Από αυτά τα παζλ, που δε βαριέσαι να τα φτιάχνεις και δε θέλεις να τελειώσουν ποτέ. Γιατί κάθε κομμάτι, προσφέρει στο σύνολο, κάτι το μοναδικό και συναπεικονίζει μια ενιαία εικόνα, την Ελλάδα μας. Και αν δεν είναι τέλειο δεν πειράζει,στα μάτια μας θα φαντάζει, γιατί δεν θα έχουμε τίποτα πλέον να χωρίζουμε, μόνο να συνδημιουργήσουμε. Και όλη μας η προσπάθεια, θα επικεντρώνεται στο επόμενο κομμάτι, μέχρι να το κάνουμε πραγματικά τέλειο.
