Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου διαμόρφωσε έναν διαφορετικό κομματικό χάρτη μετά τριάντα χρόνια κυριαρχίας στις θέσεις κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης της Νέας Δημοκρατίας και του Πα.Σο.Κ.. Δημιούργησε μια κοινοβουλευτική Βαβέλ στην οποία εκπροσωπούνται πλέον όλοι οι πολιτικοί χώροι, με αποτέλεσμα μοιραία να οδηγηθούμε στην ακυβερνησία και τις επαναληπτικές εκλογές. Καθώς έχουμε διανύσει την μισή προεκλογική περίοδο, θα ήταν χρήσιμο, απομακρυσμένοι από τα γεγονότα των πρώτων εκλογών, να επαναξιολογήσουμε ορισμένα δεδομένα και, κυρίως, να εξετάσουμε ποιος δρόμος είναι πιο πιθανό να μας απομακρύνει από την πλήρη κατάρρευση της χώρας.
Κάνοντας λόγο για «κομματικό χάρτη» και όχι «πολιτικό», ας εστιάσουμε στο είδος της μετατόπισης που συντελέστηκε πριν από 25 ημέρες: Η αλματώδης για τα δεδομένα ενός μικρομεσαίου κόμματος άνοδος του Συ.Ριζ.Α. και η κατάρρευση του κόμματος του Ευάγγελου Βενιζέλου θα ήταν αφελές να χαρακτηριστεί πολιτική μετατόπιση. Από τον Νίκο Φωτόπουλο στη Λούκα Κατσέλη και από τους συμβούλους του Άκη Τσοχατζόπουλου στη Σοφία Σακοράφα, είναι προφανές ότι το παλιό, καλό, βαθύ Πα.Σο.Κ. είναι εδώ, ενωμένο και αποφασισμένο να μην αφήσει τα προνόμια που μοίραζε αφειδώς ο Αντρέας να γίνουν στάχτη επειδή το πάρτι τους συγκρούστηκε με την πραγματικότητα. Εξάλλου, ο «πρασινοφρουρός», πολύ περισσότερο από χρώμα, είναι έργο. Αντίστοιχα, στελέχη ενός χώρου που, ούτε «λαϊκή» είναι, ούτε «δεξιά», δημιούργησαν το δικό τους μόρφωμα, τους «Ανεξάρτητους Έλληνες». Ουσιαστικά, λοιπόν, μιλάμε για απόσχιση των λαϊκιστικών μερών των δύο μεγάλων κομμάτων λόγω της αποδυνάμωσης των κεντρομόλων δυνάμεών τους.
Ένα δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει από τις διερευνητικές εντολές είναι ότι το λεγόμενο «αντιμνημόνιο» είναι μια ανοησία: Πέραν της ενδεχόμενης σύμπραξης Συ.Ριζ.Α. και Ανεξάρτητων Ελλήνων (το γιατί ακριβώς από πάνω), κανένα άλλο κόμμα του «χώρου» δεν βρέθηκε κοντά σε συμφωνία για συγκυβέρνηση: Η μεν Δημ.Αρ. επειδή ξεκίνησε ως υπεύθυνη Αριστερά (για να καταλήξει ένα μεγαλοπρεπές χασμουρητό), το δε Κ.Κ.Ε. και η Χρυσή Αυγή επειδή η πολιτική τους κουλτούρα (;) δεν περιλαμβάνει συνεργασίες. Τελικά, λοιπόν, το «αντιμνημόνιο» δεν είναι παρά μια υπέρ-πολιτική έννοια, στην οποία μπορούν πολλοί (αν όχι όλοι) να συμφωνήσουν επί της αρχής, αλλά είναι αδύνατον να αποτελέσει γνώμονα χάραξης πολιτικής, ακριβώς επειδή το αντιμνημονιακό πλήθος είναι παντελώς ετερόκλητο.
Σε αυτή την πολιτική κατάσταση, με τη χώρα ένα βήμα από την πλήρη διάλυση και την Ευρώπη χωρίς πυξίδα, η έκβαση οποιαδήποτε πολιτικής είναι, ας μην κρυβόμαστε, προϊόν τυχαιότητας σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το σύνηθες. Ίσως ακόμα και οι παλαβές πολιτικές του Συ.Ριζ.Α. να έχουν αποτέλεσμα αρχικά θετικό. Το ζήτημα είναι ότι πολύ σύντομα με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθούμε στην ίδια κατάσταση, εκτός αν στα γεράματα αλλάξουν μυαλά ο βουλευτής Πα.Σο.Κ. την περίοδο 1981-1989 Μανώλης Γλέζος, ο οποίος έχει το θράσος σήμερα να μιλά για το ελληνικό χρέος, τη διόγκωση του οποίου από το 25% στο 100% ψήφιζε, ο Βένιος Αγγελόπουλος, ο οποίος δηλώνει alter ego του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου και κάτι απίθανοι τύποι που έχουν μπερδέψει τη νομισματική πορεία της χώρας με τον «τρίτο γύρο» του Κομουνισμού και την διαχείριση του κράτους με απωθημένα, φαντασιακά και εμμονές. Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας: Και να μας χαριστεί το χρέος, με τα πρωτογενή ελλείμματα που παράγουμε, πολύ σύντομα θα το δούμε πάλι μπροστά μας.
Εδώ ακριβώς καλείται να παίξει τον ρόλο της η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, το κατεξοχήν κόμμα που εκφράζει τον χώρο που κλήθηκε να πάρει τις πιο δύσκολες αποφάσεις για τη χώρα, τον χώρο που πέτυχε το ελληνικό θαύμα της δεκαετίας του 1950, την εγκαθίδρυση της μακρότερης δημοκρατίας που γνώρισε ο τόπος, την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Με όλα τα λάθη, τις παραλείψεις, τις διαψεύσεις προσδοκιών και τις ευκαιριακές έριδες, η Νέα Δημοκρατία παραμένει η μόνη δύναμη που μπορεί να ανακόψει την επέλαση του νέου Αντρέα και του συρφετού του. Οφείλει να γκρεμίσει την «κουλτούρα Πα.Σο.Κ.» όπως ακριβώς έκανε το 1989, δημιουργώντας ένα πρωτοφανές ιδεολογικό ρεύμα υπέρ της. Οφείλει να πει την αλήθεια, όσο πικρή και αν είναι, και, το βασικότερο, να προτείνει ένα σαφές, εύληπτο και ρεαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Αυτό εμπνεύστηκε ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής και πέτυχε με το παράδειγμά του. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ευρύτερες συμμαχίες, ακόμα και από χώρους που δεν ηχούν ευχάριστα. Ούτε εμένα αποτελούν πρώτη προτίμηση τα πρώην στελέχη του Λα.Ο.Σ., την ύστατη, όμως, ώρα μας ενώνουν περισσότερα από όσα μας χωρίζουν σε πολιτικές και όχι υπερ-πολιτικές έννοιες. Το ίδιο, εξάλλου, έκανε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, διά τι να το κρύψωμεν, άλλως τε.
Τις δύο επόμενες βδομάδες θα δοθεί μια αληθινή μάχη. Αυτή η μάχη είναι μέρος του ακήρυχτου πολέμου που υφίσταται εδώ και χρόνια σε Πανεπιστήμια, σε δρόμους και εν γένει στην κοινωνία. Μέχρι στιγμής, η Αριστερά ξεσάλωσε, με αποτέλεσμα μια de facto ακυβερνησία. Η πλάκα, όμως, τελειώνει εδώ. Τον Αλέξη Τσίπα τον γνωρίζουμε όλοι στο πρόσωπο του νεοσυμμορίτη που έκλεινε με τον τσαμπουκά τις Σχολές μας και φώναζε για Μελιγαλάδες, Ξηρούς και λοιπά. Αρκετά διέφθειραν έναν λαό που από φιλότιμος έγινε κρατικοδίαιτος. Το διακύβευμα σαφές: Ή γινόμαστε ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος, ή γινόμαστε Βενεζουέλα. Όπως έκαναν οι Δαπίτες στα αμφιθέατρα, πόρτα με πόρτα, ψήφο με ψήφο, απέναντι στο πανεπιστημιακό κατεστημένο και της δυναμεις της παραφροσύνης. Η μάχη της πραγματικής αλλαγής για την Ελλάδα είναι η μάχη της γενιάς μας και οφείλουμε να την δώσουμε με περηφάνια όλοι. Και, όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι.
