Η Παρασκευή 23 Απριλίου 2010 αποτελεί μια μέρα - ορόσημο για το ελληνικό κράτος. Πριν από περίπου 5 μήνες, ο Πρωθυπουργός, με ένα δραματικό (κατά τους πολιτικούς του αντιπάλους, δακρύβρεχτο) διάγγελμα, ανακοίνωσε επίσημα την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Από τότε, πάσης φύσεως διαμαρτυρίες βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας. Αντί να επικεντρωθούμε στο δίκαιο ή το άδικο αυτών των διαμαρτυριών, χρήσιμο θα ήταν να εξετάσουμε τον τρόπο που αυτές εκφράζονται, ώστε να συναγάγουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα για τα αιτήματα όσων αντιμάχονται το περίφημο "μνημόνιο".
Τις ημέρες πριν και αμέσως μετά την ψήφιση της προσφυγής στο μηχανισμό στήριξης, οι αντιδράσεις ήταν αναμενόμενα (οχι, βέβαια, και κατ' ανάγκη εύλογα) μαζικές: Πλήθος κόσμου κατέκλυσε τους δρόμους ώστε να διαμαρτυρηθεί για την κατάρρευση του βιωτικού του επιπέδου και για όλα τα δεινά που του προξενούσε η νέα οικονομική πραγματικότητα της χώρας. Ανεξάρτητα (επαναλαμβάνω) από το βάσιμο ή μη των αιτιάσεων και ενατίον ποιών στρέφονταν, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ήταν σε κάθε περίπτωση πολυπληθέστατες. Όπως, όμως, συμβαίνει συνήθως σε παρόμοιες περιπτώσεις, όσο περνούσαν οι μέρες, η συμμετοχή απλών πολιτών ολοένα και μειωνόταν. Η εξήγηση είναι απλή: Όσο σκληρό και αν είναι ένα μέτρο, όσες άμεσες ή μακροπρόθεσμες συνέπειες και αν έχει στην καθημερινότητά μας, ο μέσος εργαζόμενος είναι αναγκασμένος να συνεχίσει την εργασία του, ώστε να επιβιώσει.
Όταν, λοιπόν, ο απλός πολίτης πάει σπίτι του (στη δουλειά του κ.λ.π.), αναλαμβάνουν δράση οι λεγόμενες "επαγγελματικές ομάδες". Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών κατέθεσε αίτηση ακύρωσης κατά του Μνημονίου, οι Εισαγγελείς αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην απογραφή των Δημοσίων Υπαλλήλων, οι ιδιοκτήτες φορτηγών Δημόσιας Χρήσης εδώ και περίπου δύο μήνες έχουν παραλύσει την αγορά, οι λιμενικοί και οι υπάλληλοι του Ο.Σ.Ε. αντιδρούν με απεργίες και στάσεις εργασίας, ενώ το φθινόπωρο προβλέπεται γεμάτο από κινητοποιήσεις όλων σχεδόν των επαγγελματικών κλάδων.
Κοινό χαρακτηριστικό όλων των παραπάνω αποτελεί η μετάθεση των ευθυνών για την κρίση σε άλλους φορείς: Οι έμποροι τα βάζουν με τους φορτηγατζήδες, αυτοί με τους αγρότες, εκείνοι με τους μεσάζοντες, αυτοί ξανά με την αγορά και όλοι μαζί με τους πολιτικούς, οι οποίοι ρίχνουν το ανάθεμα στον "κακομαθημένο λαό" που ζητούσε ρουσφέτια. Όλοι στρέφονται εναντίον όλων, σε μια ατμόσφαιρα και με μια συνθηματολογία που παραπέμπει σε γήπεδα ποδοσφαίρου. Το βασικό επιχείρημα που ακούγεται είναι "γιατί να ξεκινήσουν από εμένα, αφού υπάρχουν άλλοι που ευθύνονται περισσότερο για την κρίση", ενώ στο πρώτο κοινωνικό (;) κεκτημένο (;) που θίγεται δε διστάζουν να καταφερθούν έναντι πάντων, υπευθύνων και μη, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι με τις πρακικές τους θίγονται άλλοι τομείς της οικονομικοκοινωνικής ζωής του τόπου, οι οποίοι, όταν έρθει η σειρά τους, θα κάνουν ακριβώς τα ίδια.
Ο παραλογισμός που επικρατεί τις τελευταίες δεκαετίες σχετικά με τα στρεβλώς ερμηνευόμενα δικαιώματα των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των κλειστών επαγγελμάτων ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Η αυθαιρεσία, το θράσος ο τσαμπουκάς και οι απόλυτες εξουσίες των εκάστοτε επικεφαλής των αντιπροσώπων των εργαζομένων έχει μετατρέψει θεσμούς απαραίτητους, όπως τα συνδικαλιστικά σωματεία, σε συντεχνείες οι οποίες αδιαφορούν για οτιδήποτε άλλο πέρα από το καθαρά συντεχνειακό τους συμφέρον. Όταν φωνάζουν άλλοι, αυτοί θρηνούν την καταστροφή που βρήκε τον κλάδο τους, ενώ, όταν αυτοί διεκδικούν, κάθε μικρή ή μεγάλη ζημιά που προκαλούν σε άλλους λογίζεται σαν παράπλευρη απώλεια στο βωμό ενός υψηλού στόχου.
Για την κρίση είμαστε όλοι υπεύθυνοι, ο καθένας με διαφορετικό μερίδιο. Ήρθε η ώρα η ελληνική κοινωνία να ξεπεράσει το πλήρως παρωχημένο στερεότυπο ότι κάθε αλλαγή στον στενό κλάδο ενασχόλησής μας είναι για το κακό μας. Αν αυτή τη στιγμή δεν κάνουμε όλοι θυσίες, ανεξάρτητα με το αν υπερβαίνουν το μερίδιο ευθύνης μας, πολύ σύντομα θα βρεθούμε ακόμα πιο βαθειά στην κρίση. Είτε θα ξανασταθούμε στα πόδια μας όλοι μαζί, είτε θα συνεχίσουμε να βουλιάζουμε αύτανδροι μεν, διχασμένοι δε. Από την προσπάθειά μας δεν περισσεύει κανείς, εκτός από αυτούς που δε μπορούν να αντιληφθούν την αναγκαιότητα της συνεργασίας...
No comments:
Post a Comment