Ο Φεβρουάριος του 2011 έχει ανακηρυχθεί από πολλούς αρθρογράφους των Ηνωμένων Πολιτειών ως μήνας απεξάρτησης – αποτοξίνωσης από την Sarah Palin. Η αρχή έγινε από τον Dana Milbank, αρθρογράφο της Washington Post, ο οποίος σε άρθρο του στις 21 Ιανουαρίου δήλωσε «εθισμένος» στην πρώην κυβερνίτη της Αλάσκα και δεσμεύτηκε ότι δεν πρόκειται να αναφερθεί σε αυτήν καθ’ όλη τη διάρκεια του δεύτερου μήνα του χρόνου. Η πρόταση για το πρωτότυπο αυτό moratorium βρήκε υποστηρικτές και σε άλλες εφημερίδες, όπως οι New York Times και εξαπλώθηκε μέσω των social media, ειδικά μέσω Twitter. Αξίζει, όμως, να αναρωτηθούμε γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο και αν το εν λόγω «μέτρο» είναι όντως αποτελεσματικό.
Όπως λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα, η Sarah Palin «γυρνά στο μυαλό μας», ακόμα χειρότερα «τη βλέπουμε μες στο ποτό μας» και αυτό το ποτό είναι ένα τσάι που αφήνει μια πολύ άσχημη επίγευση. Η προεξάρχουσα μορφή του περίφημου πλέον Tea Party έχει καταφέρει να γίνει ένα από τα βασικότερα θέματα συζήτησης στην άλλη όχθη του Ατλαντικού ξεκινώντας από (πολύ) χαμηλά: Νικήτρια τοπικών καλλιστείων το 1984 και αθλητικογράφος μέχρι το 1992, ανέβηκε σταθερά τα σκαλοπάτια της πολιτικής, φτάνοντας στην υποψηφιότητα για Αντιπρόεδρος του John McCain στις προεδρικές εκλογές των Η.Π.Α. του 2008. Παράλληλα, το κίνημα του Tea Party τυγχάνει εντυπωσιακής αποδοχής κατά τους τελευταίους μήνες, με αποκορύφωμα τον θρίαμβο των πρόσφατων εκλογών για τη Γερουσία.
Η πορεία της αυτή βασίστηκε σε ιδιαίτερα μεγάλο βαθμό στην υπερπροβολή της από τα Μ.Μ.Ε., τα οποία αρχικά την αντιμετώπισαν ως μια γραφική φυσιογνωμία που προσέφερε άφθονο γέλιο με τις ατάκες και την παρουσία της. Στη συνέχεια, όμως, η αμεσότητά της, η political incorrect στάση της και η μαχητικότητά της έκανε πολύ κόσμο να αναρρωτηθεί μήπως τελικά αυτή η καρικατούρα αποτελούσε λύση στα ολοένα αυξανόμενα προβλήματα της καθημερινότητάς του. Σε αυτό συνέβαλε η αυτοκτονική και άκρως κρατικίστικη πολιτική που ακολούθησε η Κυβέρνηση του Barack Obama, η οποία εκτίναξε τη φορολογία χωρίς να πετύχει την παράλληλη αύξηση του βιοτικού επιπέδου του μέσου αμερικανού πολίτη. Η λαϊκίστικη ρητορεία των μελών του Πάρτυ του Τσαγιού για εξάλειψη των φόρων και πλήρη ιδιωτικοποίηση των πάντων υπέρ κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών που βρίσκονται πίσω από αυτά ακούστηκε σαν μελωδία στα αυτιά των φορολογουμένων, οι οποίοι βαρέθηκαν να πληρώνουν ένα σπάταλο κράτος και φαίνεται να προτιμούν ακόμα και έναν συρφετό από εκκεντρικούς (στην πλειονότητά τους) υπερσυντηρητικούς. Όμως, ο κεραυνοβόλος έρωτας των Μ.Μ.Ε. με την Palin και τους υποστηρικτές του Tea Party εξελίσσεται σε ολέθρια σχέση, με αφορμή την επέκταση στην κοινωνία της ακραίας φρασεολογίας τους.
Το παραπάνω φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των Η.Π.Α.: Σχεδόν σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες, η οικονομική κρίση και η αλλαγή των κοινωνικών συσχετισμών που αυτή επιφέρει, έχουν οδηγήσει στην ανάδειξη πολιτικών (;) οι οποίοι πριν από ελάχιστα χρόνια διεκδικούσαν την ψήφο μόνο όσων αντιλαμβάνονταν το δικαίωμα του εκλέγειν ως μια ευκαιρία για πλάκα. Ας μην πάμε μακρυά, στην ελληνική πολιτική σκηνή πρωταγωνιστούν, μεταξύ άλλων, τηλεπλασιέ βιβλίων με θεωρίες συνωμοσίας, κοσμικοί άνευ άλλης αξιομνημόνευτης ιδιότητας, μέχρι και πρώην… «παρατράγουδα» (ευτυχώς σε μη εκλόγιμη θέση στο ευρωψηφοδέλτιο της σταθερής αξίας του ελληνικού πολιτικού καλτ, του Δημοσθένη Βεργή). Σε αυτή την κατάσταση, όμως, δεν οδηγηθήκαμε μόνο από τους παραπάνω λόγους. Μεγάλο (ίσως το μεγαλύτερο) μερίδιο ευθύνης έχει η παροιμιώδης ανικανότητα των λεγόμενων «σοβαρών» πολιτικών και ο εκνευριστικά ξύλινος λόγος τους.
Με όλα τα παραπάνω φτάνουμε και στην ευθύνη των Μ.Μ.Ε., τα οποία, προσπαθώντας να κερδίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακροαματικότητα, καταφεύγουν σε εύκολες και εύπεπτες λύσεις τύπου Palin. Εδώ βρίσκεται και η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα: Η προσπάθεια φίμωσης τέτοιων προσώπων, εκτός από ανήθικη και παράνομη ως περιορισμός της ελευθερίας του (όποιου) λόγου, είναι κυρίως αναποτελεσματική για τον απλούστατο λόγο ότι πάντα θα βρίσκεται ένα Μέσο το οποίο θα προτιμά τα χρήματα από τις δάφνες της σοβαρότητας, με αποτέλεσμα να βρίσκουν βήμα οι παραπάνω «προσωπικότητες». Συν τοις άλλοις, η ανακοίνωση τέτοιου τύπου moratorium είναι η καλύτερη διαφήμιση για τους επίδοξους μιμητές της Palin, ενισχύοντας τις θεωρίες συνωμοσίας που προωθούν, πείθοντας έτσι μεγαλύτερο ακροατήριο.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει άλλη θεμιτή και βιώσιμη λύση από την δραστηριοποίηση στα κοινά προσώπων που έχουν κάτι να πουν, ξέρουν τον τρόπο να το πουν, αλλά, κυρίως, γνωρίζουν τον τρόπο να το εφαρμόσουν. Αναζητούνται, λοιπόν, άτομα χαρισματικά και, ταυτόχρονα καταρτισμένα και αποδοτικά, τα οποία θα μπορούν να αντικρούσουν με απλά και ξεκάθαρα λόγια τις σοφιστείες και τα λεκτικά πυροτεχνήματα όσων πιστεύουν ότι η δημοκρατία μας δεν είναι κοινοβουλευτική, αλλά τηλεοπτική.
No comments:
Post a Comment