Μπρόκολο ή φόρος; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Γνωρίζω ότι έχω αρκετά περιττά κιλά. Γνωρίζω, επίσης, ότι αυτό δεν είναι καλό για την υγεία μου και έχω προσπαθήσει αρκετές φορές να τα χάσω, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι. Ο τρόπος ζωής μου και η δουλειά μου δεν με βοηθούν, αλλά ευτυχώς ο καλός πατερούλης που λέγεται κράτος ετοιμάζεται να με σώσει, όπως τόσες και τόσες φορές έχει κάνει στο παρελθόν. Η είδηση πέρασε στα "ψίλα", τόσο λόγω των καταιγιστικών εξελίξεων των τελευταίων δύο μηνών, αλλά και λόγω της γενικής απάθειας που δείχνουν οι Έλληνες σε θέματα φορολόγησης της ελευθερίας επιλογής: Η Δανία είναι η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα που εισήγαγε φόρο επί των κορεσμένων λιπαρών των τροφών. Είναι, τελικά, αυτή η λύση στο (όντως υπαρκτό) πρόβλημα της παχυσαρκίας ή μήπως πρόκειται για μια ατελέσφορη παρέμβαση στον στενό πυρήνα των ατομικών μας δικαιωμάτων;

Το πρώτο επιχείρημα των υποστηρικτών αυτού του μέτρου είναι ότι έτσι θα μειωθεί η κατανάλωση βλαπτικών τροφών, όπως έγινε με τα τσιγάρα. Προσωπικά, δεν γνωρίζω κανέναν καπνιστή που να "το έκοψε" για οικονομικούς λόγους. Οι περισσότεροι απλά "έριξαν" την ποιότητα του προϊόντος που αγόραζαν ή κατέφυγαν στα "στριφτά". Συνεπώς, το πιο πιθανό αποτέλεσμα αυτού του μέτρου θα είναι η κατανάλωση φτηνότερων (άρα και χειρότερης ποιότητας τις περισσότερες φορές) τροφών με παρόμοια ποσότητα λιπαρών. Η όποια μείωση, λοιπόν, της ποσότητας θα συνεπάγεται ενδεχομένως μεγαλύτερη πτώση της ποιότητας, άρα, με απλά λόγια, το κράτος κερδοσκοπεί με τα πάθη των πολιτών του χωρίς επί της ουσίας να πετυχαίνει τον αρχικό σκοπό του.

Ένα άλλο επιχείρημα θα μπορούσε να είναι ότι τα υπέρβαρα και παχύσαρκα άτομα είναι πιο ευάλωτα σε ασθένειες, άρα είναι λιγότερο παραγωγικά και ενδέχεται να επιβαρύνουν περισσότερο τις δαπάνες για την υγεία. Με την ίδια ακριβώς λογική, θα έπρεπε να αποθαρρύνουμε τους πολίτες από το να ακολουθούν επαγγέλματα με αυξημένο στρες, όπως δικηγόροι και γιατροί, με αυξημένο κίνδυνο, όπως οι αστυνομικοί, ή θα έπρεπε να επιβληθεί επιπλέον φόρος σε επικίνδυνα χόμπι. Επειδή, λοιπόν, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις θα είχαμε μια κοινωνία δημοσίων υπαλλήλων με ζωή που δεν θα τη ζήλευε ακόμα και υπερήλικας συνταξιούχος, δεν νομίζω ότι αυτό το επιχείρημα είναι ορθό. Εξάλλου, για αυτούς τους λόγους υπάρχει και η ιδιωτική ασφάλιση, την οποία οι απανταχού κρατιστές ξορκίζουν χειρότερα και από τον Διάβολο.

Τέλος, το επιχείρημα της προστασίας του "κοινού καλού" είναι νομίζω καταφανώς έωλο: Είναι ανήθικο, ανεδαφικό και ανεφάρμοστο να επιβάλλονται περιορισμοί στον τρόπο ζωής οποιουδήποτε με πρόσχημα μια αόριστη έννοια, πολλώ δε μάλλον είναι απαράδεκτο και παράνομο στο όνομα αυτής της αόριστης έννοιας να διαχωρίζει το κράτος τους πολίτες σε "καλούς" και "κακούς", τιμωρώντας τους πρώτους με οικονομικές ποινές όπως η φορολόγηση της προσωπικής επιλογής τους, για ένα θέμα.Στην προκειμένη περίπτωση, μάλιστα, δεν βλάπτεται κανένας άλλος πέραν του ίδιου του ατόμου, συνεπώς ελλείπει ακόμα και η επίφαση της προστασίας τρίτων προσώπων, όπως έγινε με τον αστείο αντικαπνιστικό νόμο.

Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, το θέμα της παχυσαρκίας είναι και σοβαρό, και μεγάλης έντασης. Οι μόνες πρωτοβουλίες που μπορεί και πρέπει να πάρει το κράτος σε συνεργασία με την κοινωνία των Πολιτών είναι να ενημερώσει με έξυπνο και αποτελεσματικό τρόπο για τα προβλήματα που δημιουργεί το υπερβολικό βάρος, να δημιουργήσει χώρους άθλησης που δεν θα αποθαρρύνουν τον πολίτη από την άθληση, αλλά θα του προσφέρουν εναλλακτικές επιλογές και, τέλος, να ενθαρρύνει (διά της απουσίας του από την ρύθμιση της αγοράς) την παραγωγή μεσογειακών προϊόντων, η καλλιέργεια των οποίων έχει αντικατασταθεί από πάσης φύσεως αδρά επιδοτούμενα άχρηστα προϊόντα. Αν, πάλι, δεν τα καταφέρει, τότε κακό του κεφαλιού του κάθε παχύσαρκου. Υπάρχει, όμως, κάτι πολύ χειρότερο από την παχυσαρκία, και αυτό είναι η φορολόγηση της προσωπικής μας ελευθερίας.