Έι, εσύ...

Ναι, εσύ... Δεν ξέρω πώς να σε αποκαλέσω· τη λέξη "φίλος" την κρατάω για όσους το νιώθω πραγματικά· πολλές φορές στο παρελθόν ήθελα να σε αποκαλέσω "μαλάκα", αλλά οι τρόποι μου δεν μου το επέτρεπαν. Ξερω, ούτε εσύ με πας· σε έχω δει να μοιράζεις ηλεκτρονικούς ψόφους αριστερά και δεξιά. Έμαθα και εγώ για έναν άνθρωπο που σκοτώθηκε χθες τη νύχτα. Είχε πάει να δει μπάλα και τον μαχαίρωσαν. Και εγώ εκείνη την ώρα γυρνούσα, υποθέτω και εσύ. Θα μπορούσε να είχε συμβεί και σε εμάς. Γι' αυτό, θα ήθελα να σου πω δυο πράγματα, δε θα σου φάω πολλή ώρα.

Όχι ότι πριν συνεννοούμασταν, αλλά εδώ και τρία - τέσσερα χρόνια η δουλειά έχει παραγίνει. Φαντάζομαι ότι και εσύ περνάς δύσκολα, το ίδιο και εγώ - κι ας μην το πιστεύεις. Και αυτή η στενότητα στην τσέπη πολλές φορές μας βαράει στο μυαλό. Νομίζουμε ότι θα ξεγελάσουμε την πείνα μας ή τις ώρες που (δεν) μας περισσεύουν επιτιθέμενοι ο ένας στον άλλο. Έχει συμβεί σε όλους να διαφωνήσουν με κάποιον ακόμα και όταν βήχει, αλλά κάπου το έχουμε χάσει· συμφωνούμε εξ αρχής ότι πρέπει να διαφωνήσουμε και το γυρνάμε όλοι μαζί στο τσάμικο.

Δεν ξέρω γιατί στα λέω όλα αυτά. Κάποιοι "δικοί μου" ή "δικοί σου" ίσως το δουν στραβά. Δεν με πειράζει, ελπίζω ούτε εσένα. Σκοτώθηκε ένας άνθρωπος, τι διάολο, θα καταλάβουν. Όχι, δεν έφαγε "ψιλές", ούτε του σπάσανε κάνα χέρι, ούτε του άνοιξαν το κεφάλι - αλήθεια, γιατί το θεωρούμε λίγο αυτό; Τον σκότωσαν ρε, το καταλαβαίνεις; Το είχα σκεφτεί πολλές φορές πως θα γινόταν αργά ή γρήγορα, φαντάζομαι και εσύ το ίδιο. Αλλά είναι διαφορετικό όταν συμβαίνει. Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι κάποιος δεν θα γυρίσει σπίτι του επειδή ένας παρανοϊκός θεώρησε ότι του χαλούσε την ιδεολογική (τρομάρα του) μανέστρα.

Από τότε που έσκασε (μας ήρθε, αν προτιμάς) αυτή η κρίση, έχουμε πάψει να ιεραρχούμε οτιδήποτε. Συμψηφίζουμε ό,τι βρίσκουμε μπροστά μας μπας και πείσουμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε στη σωστή πλευρά. Και φτάσαμε να μετράμε μπουνιές, κλωτσιές και κουτουλιές· όποιος ρίξει μια λιγότερη είναι το θύμα, άρα δικαιούται να ρίξει την επόμενη. Επίσης, προσπαθούμε να κάνουμε και ποιοτική μέτρηση του ξύλου, ανάλογα με τα κίνητρά του. Η ζωή του "Άλλου" αρχίζει να μετράει λιγότερο από τα πιστεύω μας.

Έχουμε οχυρωθεί στον μανιχαϊσμό μας και κάθε ξένο προς αυτό που πιστεύουμε μας ενοχλεί. Για ην ακρίβεια, μας φοβίζει. Και προσπαθούμε να το απομακρύνουμε. Και όσο οχυρωνόμαστε καλύτερα, τόσο τα επιχειρήματά μας λιγοστεύουν. Ίσως όχι τόσο τα δικά σου ή τα δικά μου, αλλά πολλών "δικών σου" και "δικών μου" που δεν διάβασαν τόσο, που αρκέστηκαν στη σχολική μας μονομέρεια. Και ο φόβος μεγαλώνει. Και μεγαλώνει και η άγνοια. Και ξανά το ίδιο· φαύλος κύκλος.

Και φτάνουμε στους "Μελιγαλάδες"· στους "Γράμμους". Σ' αυτές τις ωραίες εποχές που η περιχαράκωση ήταν υποχρεωτική, άρα εύκολη. Στο "ή εμείς, ή αυτοί" Με ένα "εμείς", καθάρισες. Θα φροντίσουν οι μεν ή οι δε με τα μπράτσα, τα καδρόνια, τα μαχαίρια, τις μολότωφ. Καθάρισες; Αμ δε. Ή θα γίνεις το σκυλάκι τους και αυτοί οι προστάτες σου, ή κάποια στιγμή θα βρεθείς στο "άλλοι". Και ξέρεις, η μεταστροφή τιμωρείται σκληρότερα. Η επιταγή που πάνε πολλοί να τους δώσουν είναι λευκή· την κάνουν ό,τι θέλουν και σου στέλνουν τη "λυπητερή".

Ξέρω, νιώθεις ισχυρότερος από αυτούς, τους θεωρείς "χρήσιμους ηλιθίους" για να κάνεις τη δουλειά σου. Δεν είναι έτσι. Πριν από εσένα και εμένα την έπαθαν πολλοί. Στο τέλος θα αναγκαστούμε να βγάλουμε το σκασμό. Αλλά και να μη γίνει έτσι, θες να δεις να ξεπέφτουν συγγενείς, φίλοι, γνωστοί σου, επειδή δεν έχουν την ευστροφία ή τον δυναμισμό σου; Το χωρά η κουλτούρα σου να χαρίζεις κόσμο σε ουρακοτάγκους χωρίς να τους δώσεις εναλλακτική;

Μεγάλε, έχουμε πρόβλημα. Δεν είναι μόνο ότι χθες σκοτώθηκε ο KillahP - αν και αυτό αρκεί, είναι μόνο η αρχή: Έχει ανοίξει ένας κύκλος αίματος που, αν τον αφήσουμε να μεγαλώσει, θα τυλίξει τους λαιμούς μας και θα μας πνίξει. Και πρέπει να τον κλείσουμε εμείς. 30 χρόνια οι "δικοί μου" και οι "δικοί σου" έκαναν κούφια κηρύγματα σε γεμάτα στομάχια. Έλαχε σ' εμάς να ξεσκατώσουμε. Μπορούμε να αγανακτήσουμε, να εξεγερθούμε για αυτό που μας έκαναν οι "απέναντι" των παλιών· δεν θα αλλάξει κάτι, όμως· ο λογαριασμός θα παραμένει εκεί. Και θα μεγαλώνει.

Δεν έχω έρθει να στο παίξω άγιος, εξάλλου αυτή η χώρα είναι ένα μεγάλο χωριό. Ξέρεις πολλές μαλακίες που έχω κάνει. Σου λέω πως έχω κάνει κι άλλες. Ξέρω πως το ίδιο ισχύει και για εσένα. Και ξέρω πως θα κάνουμε κι άλλες στο μέλλον. Δεν σου ζητάω να σταματήσουμε, θα ήταν αντίθετο στην ανθρώπινη φύση. Σου ζητάω να μην ορίζουμε αυτή την ίδια την ανθρώπινη φύση μόνο με την κτηνώδη υπόστασή της. Σου ζητάω να απομονώσουμε αυτούς που ιδεολογικοποιούν την βλακεία τους. Τους ξέρεις και τους ξέρω. Σου ζητάω να σταματήσεις να κοιτάζεις μόνο πίσω και το ίδιο υπόσχομαι να κάνω και εγώ.

Χθες τα καθάρματα έκαναν ένα μεγάλο λάθος: Υλοποίησαν την απειλή τους, που γοήτευε πολλούς καταπιεσμένους ή έτρεφε πολλά απωθημένα εκδίκησης. Έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο, πλέον δεν έχουν τίποτα να υπόσχονται ή να εκφοβίζουν. Ήρθε η ώρα να τους τελειώσουμε. Αλλά δεν θα τα καταφέρω μόνος μου, ούτε θα το καταφέρεις εσύ με "κόκκινους στρατούς". Σε όλο τον πλανήτη έχει αποδειχτεί ότι εμείς μαζί μπορούμε να τους κάνουμε να ντρέπονται να κυκλοφορούν. Ας το κάνουμε και εδώ. Αυτά τα ζώα δεν είναι "δικοί μου", ποτέ δεν ήταν. Ούτε τα κόκκινα ζώα είναι "δικοί σου".

Δεν θα είναι βαρετή η επόμενη μέρα, στο υπόσχομαι: Πάλι θα διαφωνούμε, πάλι θα βριζόμαστε, πάλι θα τσακωνόμαστε· αλλά αυτό θα γίνεται όταν είναι ανάγκη, δεν θα είναι ο αυτοσκοπός μας. Θα βρούμε και πολλά να συμφωνούμε. Πάνω σε αυτά είναι επιτέλους η ώρα να οικοδομήσουμε αυτή την θεοπάλαβη χώρα και να ξανανάψουμε τα φώτα που αυτή έδωσε στη Δύση. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να ξανασυστηθούμε.