Εισήγηση στην Εθνική Συνδιάσκεψη της ΟΝΝΕΔ

Φίλες και φίλοι,

Έχοντας περάσει πλέον ηλικιακά στο δεύτερο μισό της παρουσίας μου στην ΟΝΝΕΔ, θυμάμαι πολλές συζητήσεις σχετικά με την ιδεολογία μας να γίνονται σε συνέδρια και συνδιασκέψεις. Οι περισσότερες από αυτές ήταν λίγο σαν ψυχοθεραπεία. Αυτό συνέβαινε γιατί το κόμμα μας εμφανιζόταν αρκετά μπερδεμένο στο θέμα της ιδεολογίας του, ακολουθώντας την ρήση ενός άλλου Μαρξ, του Γκράουτσο, ο οποίος έλεγε ότι «αυτές είναι οι ιδέες μου, αλλά, αν δεν σας αρέσουν, έχω κι άλλες».

Πολλές φορές ασπαστήκαμε αυτά που καθιέρωσε στην ατζέντα μας το ΠΑΣΟΚ: Μη ξεκάθαρη ιδεολογία, απολίτικος λόγος, παροχολογία, λαϊκισμός, ενοχικά σύνδρομα. Από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να ξεφύγει ούτε ο φιλελευθερισμός στην Ελλάδα, ο οποίος κατασυκοφαντήθηκε πρώτον και κύριο από την αριστερά της ισοπέδωσης, δεύτερον από κύκλους πέραν της δεξιάς της Νέας Δημοκρατίας και, τέλος, από τα ίδια τα γκρουπούσκουλα του φιλελευθερισμού, οι οποίοι τον περιόρισαν σε αναιμικά ποσοστά εκπροσώπησης.

Τελικά, ας ξεκινήσουμε ανάποδα, τι δεν είναι φιλελευθερισμός; Φιλελευθερισμός δεν είναι ο κορπορατισμός και η ολιγαρχία. Φιλελευθερισμός δεν είναι ο ανθελληνισμός. Φιλελευθερισμός δεν είναι η αντικοινωνικότητα. Έχει καθιερωθεί στην ελληνική κοινωνία να θεωρείται ο φιλελεύθερος ανάλγητος, υπέρ του ξεπουλήματος κλπ. Πόσες φορές ακούμε «αυτό ή το άλλο το μέτρο είναι νεοφιλελεύθερο», τη στιγμή που αντιστρατεύεται θεμελιώδη αξιώματα αυτής της ιδεολογίας; Δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει φιλελευθερισμός, τι σημαίνει καπιταλισμός και, προφανώς, δεν ξέρουν ποια είναι η διαφορά τους.

Το μνημόνιο ήταν μάλλον η ταφόπλακα του φιλελεύθερου χώρου στην Ελλάδα. Η αρχικά συνολική ταύτιση του χώρου ακόμα και με οφθαλμοφανώς λανθασμένα και κρατικιστικά μέτρα, η προώθηση των μεταρρυθμίσεων όχι επειδή τις είχε όντως ανάγκη η χώρα, αλλά επειδή μας τις επέβαλλαν έξωθεν, ήταν άλλη μια πράξη κατασυκοφάντησης του φιλελευθερισμού και των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα.

Να δούμε, όμως, τώρα τι είναι φιλελευθερισμός: Ο φιλελευθερισμός για μένα δεν χρειάζεται επίθετα. Και δεν χρειάζεται γιατί είναι εξ ορισμού:

α) Κοινωνικός: Αναφέρεται στην κοινωνική οργάνωση, στο πώς δομείται μια κοινωνία. Και είναι «κοινωνικότερος» των σοσιαλιστικών συστημάτων, τα οποία αντιλαμβάνονται το άτομο σαν γρανάζι της κρατικής μηχανής και όχι σαν μονάδα αυτόνομη, δημιουργική και παραγωγική.

β) Πατριωτικός: Αγαπάμε την πατρίδα μας, αισθανόμαστε τον δεσμό με τις προηγούμενες γενιές και νιώθουμε αγωνία για τις επόμενες. Νιώθουμε, δε, θαυμασμό για τα επιτεύγματα των προγόνων μας που οικοδόμησαν τον πολιτισμό μας και την διάδοσή του πάνω στο εμπορικό τους δαιμόνιο. Παρά ταύτα, αρνούμαστε να συμπορευόμαστε σε εθνικά λάθη. Και εκεί δεν αντιστρατευόμαστε την ίδια την Ελλάδα, αλλά την λανθασμένη πολιτική.

γ) Προοδευτικός: Όχι σε αντιδιαστολή με την επίσης παρεξηγημένη έννοια του συντηρητισμού, αλλά απέναντι στον επαρχιωτισμό και την οπισθοδρόμηση. Ο συντηρητισμός είναι έννοια δυναμική, θέλει να φέρει την κοινωνία μπροστά, βασιζόμενος σε συγκεκριμένες αξίες και μηχανισμούς. Ο πυρήνας του φιλελευθερισμού είναι η ισορροπία εντός της κοινωνίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμα και όσων επιθυμούν να διαβιούν διαφορετικά.

δ) Ελιτίστικος: Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες δεξιότητες. Είμαστε ίσοι απέναντι στο Νόμο και ίσοι ως προς τις ευκαιρίες, αλλά στο τέλος δεν θα αριστεύσουν όλοι, δεν θα κληθούν όλοι να ηγηθούν και να πάρουν αποφάσεις.

ε) Λαϊκός: Και αυτό δεν αναιρεί τον ελιτισμό. Η παράταξή μας έχει μάθει να παλεύει πόρτα – πόρτα, άτομο – άτομο, ψήφο - ψήφο. Ο φιλελευθερισμός δεν είναι υπόθεση των λίγων, αλλά αφορά σε όλα τα μέλη της κοινωνίας, γιατί απαντά στο πώς μπορεί ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας να προκόψει, να κάνει αυτό που θέλει στη ζωή του, χωρίς να τον εμποδίζουν συμφέροντα κοινωνικών ομάδων, τα οποία είναι αποτέλεσμα πίεσης προς το κράτος.

στ) Μεταρρυθμιστικός: Η κοινωνία μεταβάλλεται, άρα χρειάζεται νέα εργαλεία, νέους θεσμούς, νέες δομές. Δεν είμαστε, όμως, μεταρρυθμιστές γιατί θεωρούμε ότι το παρελθόν πρέπει να σαρωθεί συνολικά, αλλά γιατί κρατάμε τα στοιχεία αυτά που εξακολουθούν να μας είναι χρήσιμα και ανανεώνουμε όσα πλέον μας εμποδίζουν.

ζ) Ενταγμένος στη Δύση: Το είπε ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής και κατασυκοφαντήθηκε από τον Αντρέα Παπανδρέου με το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», το οποίο ήταν μια μπαρούφα και μισή. Η Ευρώπη με τον πολιτισμό και την κουλτούρα της έδωσε ζωή στην περιοχή και έκανε την ήπειρό μας κέντρο του κόσμου. Πλέον, αυτή η περιοχή είναι ο ζωτικός μας χώρος, η μόνη μαζί με την Βόρειο Αμερική πραγματικά ελεύθερη ζώνη του Πλανήτη. Αναγνωρίζουμε τις ιδιαιτερότητες κάθε λαού, αλλά δίνουμε έμφαση σε αυτά που μας ενώνουν.

Φίλες και φίλοι,

Αυτή η παράταξη χωρά πολλούς: Χωρά αυτούς που αγωνιούν για τα παιδιά τους, χωρά αυτούς που νιώθουν χρέος απέναντι σε αυτό που παρέλαβαν. Χωρά, επίσης, αυτούς που απορρίπτουν κοινωνικά, θρησκευτικά, σεξουαλικά ή πολιτικά πρότυπα, αλλά αναζητούν τρόπους συνύπαρξης. Και, επειδή αναφέρθηκε το ζήτημα πιο πριν, η κοινωνία μας είναι απόλυτα ώριμη να δεχτεί το σύμφωνο συμβίωσης.

Πολλοί μιλούν για θετικό λαϊκισμό. Είναι λάθος. Δεν χρειαζόμαστε θετικό λαϊκισμό γιατί απλούστατα δεν υπάρχει θετικός λαϊκισμός. Ο λαϊκισμός είναι ένας, ενιαίος και συνίσταται στην υπεραπλούστευση, τις μισές αλήθειες και τις μαγικές λύσεις. Οι αρχές της παράταξής μας όλα αυτά τα απορρίπτουν.

Τέλος, πολλοί μιλούν για το τέλος των ιδεολογιών, για απολίτικα κόμματα. Επίσης δεν έχουμε σχέση με αυτά. Πιστεύουμε βαθιά στην συμβίωση όλων των πολιτικών ιδεολογιών – πρώτος, άλλως τε ο Εθνάρχης μας νομιμοποίησε το ΚΚΕ. Πιστεύουμε στον διάλογο, ακόμα και όταν χαρακτηρίζεται από οξύτητα, δεν μπορούμε, όμως, να δεχτούμε έναν ιδεολογικό χυλό, έναν αχταρμά σαν αυτόν που επιθυμεί να καθιερώσει ως πολιτική ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης.

Η παράταξη, όμως, δεν χωρά κάποιους: Δεν χωρά τους μισανθρώπους, οι οποίοι επιζητούν την εξαφάνιση του Άλλου επειδή απλά διαφέρει από το δικό τους πρότυπο. Δεν χωρά τους απολίτικους που ευαγγελίζονται το απόλυτο τίποτα και, ως εκ τούτου, δεν μπορούν να κάνουν και τίποτα. Δεν χωρά όσους πιστεύουν σε μαγικές λύσεις, δεν χωρά τους φοβικούς.

Οι φονιάδες του Μπακογιάννη, οι φονιάδες του Αξαρλιάν, οι φονιάδες του Φύσσα έχουν θέση μόνο στην κεντροδεξιά πτέρυγα του Κορυδαλλού.

Οι ημιμαθείς νάρκισσοι τύπου Τζήμερου έχουν θέση μόνο στο 0-1%. 

Όσοι από την παράταξή μας αναβαπτίσθηκαν στην ιδεολογική κολυμπήθρα του Παπανδρεϊσμού έχουν θέση μόνο πλάι στον Άκη Τσοχατζόπουλο. Είναι καιρός να γίνει κοινή πεποίθηση ότι στη ρεμούλα δεν υπάρχουν γαλάζιοι, πράσινοι, κόκκινοι ή μαύροι. Υπάρχει μόνο ο Ποινικός Κώδικας και ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας.

Οι φαιοκόκκινοι ρεβανσιστές της Ιστορίας θα έχουν πάντα μια και μόνο θέση: Αυτή των ιστορικά ηττημένων.

Τέλος, τα πολιτικά μπάζα παραδόξως έχουν θέση στην παράταξη, αλλά την θέση που τους έταξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δηλαδή κλειδωμένοι στο βουστάσιο. Δυστυχώς, η κρίση τους ευνόησε να βγουν στο προσκήνιο, αλλά ο μόνος και βέβαιος τρόπος να επιστρέψουν εκεί είναι να δικαιωθούν οι ιδέες και οι πολιτικές μας.

Φίλες και φίλοι, Είμαστε όλοι εδώ γιατί ζούμε τα ίδια άγχη. Γιατί θέλουμε να δούμε τον τόπο να προοδεύει και να ευημερεί. Είμαστε εδώ γιατί ξέρουμε ότι η μοίρα μας είναι κοινή. Είμαστε εδώ, όλοι μαζί, γιατί έχουμε διαπιστώσει πικρά τα δεινά της διάσπασης. Ενωμένοι νικήσαμε το 1974, ενωμένοι νικήσαμε το 1989, ενωμένοι νικήσαμε το 2004, ενωμένοι νικήσαμε το 2012, και ενωμένοι θα ξανανικήσουμε.

Σας ευχαριστώ πολύ.