"Για να κυβερνήσω με δικαιοσύνη στέγνωσα την ψυχή μου"

Πέρασαν ήδη τριάντα έξι χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Σαν σήμερα, τις πρώτες πρωϊνές ώρες της 24ης Ιουλίου 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεφε μετά ενδεκαετή αυτοεξορία για να αναλάβει τις τύχες της Ελλάδας από την παραπαίουσα Χούντα των Συνταγματαρχών. Από τότε συνέβησαν πολλά: Το ελληνικό κράτος κατάφερε, σε πείσμα πολλών, να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της επταετίας, πέτυχε, σε πείσμα ακόμη περισσότερων, της είσοδό του στην τότε Ε.Ο.Κ. και τη σύνδεση με τη Δύση. Από την άλλη, βρέθηκε στο στόχαστρο της, καλόπιστης και κακόπιστης, κριτικής των υπολοίπων Ευρωπαίων για την κάκιστη διαχείριση των ευκαιριών ανάπτυξης που της δόθηκαν από τη δεκαετία του ’80 και εξής, για να φτάσουμε στην πλήρη απαξίωση του 2010.

Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται ξανά στο σημείο μηδέν, όπως ακριβώς το 1974, με διαφορετικές αιτίες και παθογένειες, βέβαια, αλλά με κοινό παρονομαστή την ανάγκη ριζικών αλλαγών ώστε να επιτευχθεί η σωτηρία της χώρας. Είναι, λοιπόν, αναγκαίο να αναζητήσουμε τα διδάγματα της ιστορίας μας για να πετύχουμε για άλλη μια φορά την αναγέννησή μας και ένα από τα φωτεινότερα παραδείγματα που μπορούμε να λάβουμε για το πώς πρέπει να διαχειριστούμε τη σημερινή κρίση είναι η φράση του τίτλου, η οποία ανήκει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όπως τη μετέφερε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος από κατ’ ιδίαν συνομιλία τους.

Αυτό που έχουμε περισσότερο ανάγκη αυτή τη στιγμή είναι πολιτικούς που, εκτός από την απαραίτητη γνώση και ένα συγκροτημένο και ολοκληρωμένο σχέδιο, διαθέτουν και την αποφασιστικότητα για να το εφαρμόσουν, αυστηρότητα για να το κρίνουν και έλλειψη συναισθηματισμού για να τροποποιήσουν όσα στοιχεία του αρχικού πλάνου δεν αποδίδουν. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι αυτά που ελλείπουν από τους σημερινούς πολιτικούς μας: Η αναβλητικότητα χαρακτηρίζει τις περισσότερες ενέργειες της κυβέρνησης του Πα.Σο.Κ., την ώρα που το σύνολο της Αντιπολίτευσης επιδεικνύει επιλεκτικές ευαισθησίες όταν αντιμετωπίζει ορισμένες κοινωνικές ομάδες.

Με όλα τα θετικά και τα αρνητικά που του αποδίδονται, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διέθετε τα παραπάνω χαρακτηριστικά και για αυτόν ακριβώς το λόγο κατάφερε να θέσει τα θεμέλια ενός κράτους που μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Για την πολιτική που ακολούθησε πολλά μπορούν να ειπωθούν: Σαφώς δεν ήταν φιλελεύθερος με τη σημερινή σημασία του όρου, καθώς προχώρησε σε πλήθος κρατικοποιήσεων. Από την άλλη, όμως, θα ήταν άδικο να κρίνουμε έναν πολιτικό με μεταχρονολογημένα σταθμά και χωρίς να τον εντάξουμε στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής του: Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κλήθηκε να δώσει άμεσες λύσεις το 1974, ευλόγως θα προσέφευγε σε πρακτικές γνώριμες σε αυτόν αντί να δοκιμάσει (σε σχετικά προχωρημένη ηλικία) καινούργιες μεθόδους. Επιπλέον, παρά τον κρατισμό που επέδειξε σε οικονομικό επίπεδο, οι παρεμβάσεις του σε κοινωνικά θέματα είχαν σαφέστατα προοδευτική στόχευση. Τέλος, το γεγονός ότι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός που έδωσε στη χώρα, αν και αρχικά πολεμήθηκε σκληρά, εντέλει αναγνωρίστηκε από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου της χώρας καταδεικνύει τη διορατικότητά του, ενώ ο τρόπος που πέτυχε την ένταξη στην τότε Ε.Ο.Κ., μόνος έναντι όλων, αρκεί ως απόδειξη των ηγετικών του ικανοτήτων.

Η σημερινή μέρα αποτελεί ορόσημο για τη χώρα μας, καθώς αποτέλεσε αφετηρία της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, της μακρότερης που γνώρισε ο τόπος. Τα λόγια του τότε Πρωθυπουργού, όμως, πρέπει να αποτελέσουν φάρο για τους πολιτικούς μας, αλλά και για όλους τους ευσυνείδητους πολίτες αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών πεποιθήσεων. Ύστερα από τριάντα χρόνια αλόγιστης σπατάλης ευρωπαϊκών κονδυλίων και ανθρώπινου δυναμικού, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι πιο επίκαιρος από ποτέ, όχι τόσο για την πολιτική του αυτή καθ’ εαυτή, αλλά για το χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του.