Ο Χάνιμπαλ στην ελληνική πολιτική σκηνή

Όταν στις 15 Δεκεμβρίου 2010 ο Βουλευτής και πρώην Υπουργός Κωστής Χατζηδάκης δεχόταν πρωτοφανή (για τα δεδομένα της εποχής) επίθεση από διαδηλωτές επειδή έπραξε το αυτονόητο (ακόμα…) να κινηθεί πεζός προς το γραφείο του, ελάχιστοι ήταν αυτοί που έδωσαν σημασία στο περιστατικό. Αντίθετα, πολλοί περισσότεροι εκδήλωσαν μέσω social media την επιδοκιμασία τους προς την πράξη και τους δράστες, θεωρώντας ότι τρόπον τινά αποδίδεται μια κάποια ανώτερης φύσης Δικαιοσύνη (και, φυσικά, παραγνωρίζοντας ότι τα θύματα εξελέγησαν με τη δική τους ψήφο).

Από τότε, δυστυχώς, η κατάσταση της χώρας επιδεινώθηκε και τέτοια περιστατικά έχουν εξελιχθεί σε ημερίσια διάταξη για όσους ασχολούνται με τα κοινά, ευτυχώς με αποτελέσματα λιγότερο "επιτυχή" από αυτά που υπέστη ο κύριος Χατζηδάκης: Η άνανδρη επίθεση στον κ. Αλέκο Αθανασιάδη παραλίγο να καλύψει την τραγελαφική στάση που κράτησε μέχρι να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο, την ίδια μέρα που "Αγανακτισμένοι" προπηλάκιζαν μέχρι και… τη Λιάνα Κανέλλη (!!!). Και επειδή οι προπηλακισμοί απαιτούν τη φυσική παρουσία του θύματος, τη λύση δίνουν οι απειλές, είτε έντυπες, είτε παραστατικότερες…

Προφανώς και οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και των προσδοκιών ενός λαού που τους στήριξε με πάθος και νιώθει προδομένος. Αφενός, όμως, οι πολιτικοί των τελευταίων δεκαετιών δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να υπακούν το "λαϊκό αίσθημα" και να αναζητούν εύκολες και βραχυχρόνια ανώδυνες λύσεις, προκειμένου να μη χάσουν μια απαίδευτη πελατεία που τους ήταν απαραίτητη και, αφετέρου, οι προπηλακισμοί αυτοί δεν αποφέρουν κανένα κέρδος: Οι πολιτικοί μας αποκόπτονται από την καθημερινότητα, καθίστανται αναγκαίες υψηλότερες δαπάνες για την ασφάλειά τους και, βέβαια, δεν γίνεται καμία πρόοδος στην αναζήτηση μιας βιώσιμης λύσης για το ελληνικό πρόβλημα: Ο δράστης "ξεχαρμανιάζει", πιστεύει ότι ανταπέδωσε ένα μέρος των δεινών που του προκάλεσε ο πολιτικός και συνεχίζει ήσυχος τον μακάριο ύπνο του δικαίου τον οποίο κοιμάται την τελευταία τριακονταετία, προκαλώντας ακόμα περισσότερη ατολμία σε αυτούς που, παρά την τεράστια ευθύνη τους για την κατρακύλα της χώρας, είναι οι μόνοι (αν όχι οι ίδιοι, οι "διάδοχοί" τους) που μπορούν να δώσουν λύση στο σημερινό αδιέξοδο.

Συνοψίζοντας, οι επιθέσεις κατά (δικαίων ή αδίκων, δεν έχει σημασία και, στην τελική, ποιος θα το κρίνει;) πολιτικών σημαίνει πόλεμο κατά της Δημοκρατίας. Η Βουλή αποτελεί συστατικό στοιχείο του πολιτεύματός μας, θεσμό αναντικατάστατο που αμφισβητούν την αναγκαιότητά του μόνο όσοι πολιτικά αγράμματοι ονειρεύονται Λαϊκές Δημοκρατίες (ας ρωτήσουν πρώτα κατοίκους του πρώην Ανατολικού μπλοκ αν περνούσαν καλά σε τέτοια καθεστώτα). Η λύση στο (πολιτικό πρωτίστως) πρόβλημα της χώρας δεν μπορεί παρά να δοθεί πολιτικά – αν δοθεί, βέβαια, καθώς η αισιοδοξία όλων μας μειώνεται όταν ακόμα και τα θύματα εφαρμόζουν τον κανιβαλισμό μεταξύ τους, χρησιμοποιώντας απαράδεκτες εκφράσεις για συναδέλφους τους με προβλήματα αναπηρίας ή κάνοντας χυδαίες επιθέσεις με βάση την εμφάνιση συναδέλφων τους…

Υ.Γ.: Σήμερα το e-libero κλείνει ένα χρόνο ζωής. Ήταν ένας χρόνος δύσκολος, με πολλές ειδήσεις που προσφέρονταν για σχολιασμό, αλλά και με μία διάχυτη ανησυχία ότι οποιαδήποτε επιχειρηματολογία είναι ανούσια μπροστά στις άναρθρες κραυγές της άρνησης και της περιχαράκωσης κάθε είδους. Ξεκινώντας, είχα ευχηθεί το blog "να βρει συμπαίκτες, αλλά, κυρίως, άτομα τα οποία επιθυμούν να αναμετρηθούν μαζί του, βοηθώντας στη διεξαγωγή ενός γόνιμου διαλόγου". Για αυτή την πολύ όμορφη περιπέτεια, την οποία ελπίζω να συνεχίσω χρόνια, θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν αυτά τα κείμενα και να τα σχολιάσουν. Επιπλέον, ευχαριστώ όλους όσοι μου επισήμαναν σημεία που πρέπει να διορθώσω, δυστυχώς δε μπορώ να τους θυμάμαι όλους – ήταν πολλοί, όπως και πολλά αυτά που πρέπει να διορθώσω. Τέλος, ένα ιδιαίτερο "ευχαριστώ" στον Κώστα Μίχο, ο οποίος με τίμησε με τα εξαιρετικά του κείμενα. Ελπίζω η συνέχεια να είναι ακόμα πιο δημιουργική, ώστε το e-libero να παραμείνει ένας χώρος ελεύθερης έκφρασης ελεύθερων ιδεών!