Ο εν λόγω μύθος του Αισώπου είναι γνωστός: Ένας βοσκός, προκειμένου να διασκεδάσει, αναστάτωνε κάθε λίγο το χωριό του φωνάζοντας "λύκος, λύκος". Το αστείο έγινε μία, έγινε δύο, μέχρι που οι χωριανοί έπαψαν να δίνουν σημασία, με καταστροφικές συνέπειες για τον βοσκό, όταν μια μέρα ήρθε όντως ο λύκος. Δεν γνωρίζω αν τα παραπάνω εντάσσονται στην εκπαίδευση που έλαβε ο Γιώργος Παπανδρέου κατά τα παιδικά του χρόνια, αλλά σίγουρα, αν ακούσει αυτή την ιστορία, θα βρει πολλά κοινά με την πορεία του.Στο παραπάνω συμπέρασμα κατέληξα διαβάζοντας ένα κείμενο του Τηλέμαχου Χορμοβίτη που εξηγούσε "Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου έχει κερδίσει τη μάχη των ιδεών" και προσπαθώντας να εξηγήσω γιατί, ενώ συμφωνώ με τη διαπίστωση του κειμένου, η δημοτικότητα του Πρωθυπουργού έχει καταβαραθρωθεί, ιδίως μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Ίσως λίγο ανεστραμμένος, ο μύθος του ψεύτη βοσκού ταιριάζει απόλυτα στην πολιτική που επέλεξε να χαράξει τα τελευταία χρόνια ο αρχηγός του Πα.Σο.Κ.. Ας δούμε, λοιπόν, αναλυτικά τους ρόλους του "δράματος".
Φυσικά, ο ψεύτης βοσκός είναι ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά με διαφορετική πρακτική από τον "μυθικό": Αν και ήταν προφανές ότι η χώρα ήδη από το 2004 ήταν στα οικονομικά της όρια και χρειαζόταν άμεσα γενναίες μεταρρυθμίσεις, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέλεξε το δρόμο της άρνησης αρχικά (Άρθρο 16 και, γενικά, Συνταγματική Αναθεώρηση), στη συνέχεια αυτόν του λαϊκισμού (συμμετοχή σε πορείες κατά των μεταρρυθμίσεων - φωτογραφία άρθρου) και, εντέλει, αυτόν της ανερυθρίαστης δημαγωγίας και αμετροέπειας ("Λεφτά υπάρχουν"). Φυσικά, η ανεύθυνη στάση του Γιώργου Παπανδρέου δεν ήταν ο καθοριστικότερος παράγοντας της αποτυχίας των κυβερνήσεων Καραμανλή, αλλά αφενός συνέβαλε σε αυτήν και αφετέρου υποθήκευσε την πολιτική που όφειλε να ακολουθήσει όταν το κόμμα του θα γινόταν κυβέρνηση.
Όταν, λοιπόν, η χώρα ήταν ένα βήμα πριν την εκδήλωση της κρίσης, ο Γιώργος Παπανδρέου σχεδόν έλεγε ότι όλα (μπορούν να) πάνε καλά και ότι η ύφεση οφείλεται αποκλειστικά στην κακοδιαχείριση της "Δεξιάς παρένθεσης". Όταν, όμως, η παρένθεση έκλεισε, ο νέος Πρωθυπουργός χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα που, έστω και στο τέλος, υπεδείκνυε (πρωτοφανές για τα πολιτικά δεδομένα) η απερχόμενη κυβέρνηση. Και πάλι, του πήρε μισό χρόνο αοριστολογίας, παρελθοντολαγνείας και χειρισμών πρωτοετών στελεχών μικρομεσαίας φοιτητικής παράταξης για να καταλάβει ότι το όνειρό του να σταθεί δίπλα στον παππού και τον πατέρα του θα έμενε απραγματοποίητο, αφενός γιατί του έλειπε το ταλέντο τους στη δημαγωγία και τον πολιτικαντισμό και αφετέρου γιατί δεν είχε τους οικονομικούς πόρους που είχαν τότε αυτοί, από το "ελληνικό θαύμα" ο μεν, από τα κονδύλια της "επάρατης" (πριν μπούμε) Ευρωπαϊκής Ένωσης ο δε.
Οι λύκοι της ιστορίας μας είναι το χρέος, το έλλειμμα, ο κομμουνιστικού μεγέθους δημόσιος τομέας και η διάλυση των παραγωγικών δομών της ελληνικής οικονομίας, όσο και αν κάποιοι βλέπουν σε αυτό το ρόλο ξένα κέντρα που επιβουλεύονται τον ελληνισμό. Και εδώ εντοπίζεται το πρώτο μεγάλο εμπόδιο για να βγούμε από την κρίση: Ακόμα και τώρα, την ύστατη στιγμή για την ελληνική οικονομία, αρνούμαστε να διεισδύσουμε βαθύτερα στο πρόβλημα και επιμένουμε να πολεμάμε το σύμπτωμά του, δηλαδή τις διαρκείς υποτιμήσεις από τους οίκους αξιολόγησης, τους κερδοσκόπους των spreads και λοιπούς εγκάθετους των λιακοπουλικών συνωμοσιών.
Για το τέλος, ένας διπλός ρόλος, οι χωριανοί και τα πρόβατα, οι οποίοι δυστυχώς στον παραλληλισμό μας ταυτίζονται στο πρόσωπο του ελληνικού λαού. Επί τριάντα χρόνια η πλειονότητα (που σχεδόν πάντα μεταφραζόταν και σε εκλογική πλειοψηφία) των συμπολιτών μας θεωρούσε το δημόσιο μια ιερή αγελάδα, η οποία, σε αντάλλαγμα για τον σεβασμό που της δείχνουμε, παράγει χρήμα και κάλυψη στις ανομίες της κοινωνίας μας. Αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης είναι να ψηφίζει συνήθως πολιτικές όπως αυτή που ακολούθησε ο Γιώργος Παπανδρέου το διάστημα 2004-2009 και να κλείνει τα αυτιά της ξορκίζοντας κάθε φωνή λογικής η οποία προειδοποιούσε για την κρίση που, αργά ή γρήγορα θα έρθει. Έτσι, από τελικός κριτής και φύλακας του πολιτεύματος, εξελίχθηκε σε υπηρέτη και "προστάτη" του συστήματος, τρώγοντας στην ουσία τις ίδιες της τις σάρκες. Ο συνδυασμός, λοιπόν, χωριανών και προβάτων γέννησε τους λύκους της ιστορίας μας.
Συμπερασματικά, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε την ατυχία να γίνει πιστευτό το ψέμα του τη χειρότερη δυνατή στιγμή: Προεκλογικά έσπειρε ανέμους και, μοιραία, μετεκλογικά θερίζει δύο κυρίως θύελλες: Από τη μία οι "Αγανακτισμένοι", οι οποίοι ακόμα ζητάνε τα "λεφτά που υπάρχουν", και από την άλλη το "βαθύ Πα.Σο.Κ." του Φωτόπουλου, της Βάσως Παπανδρέου και όσων επί τριάντα χρόνια διαφέντευαν το κράτος χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Όλους αυτούς θα μπορούσε να τους αντιμετωπίσει με ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα, αν είχε δείξει περισσότερη σύνεση και συναινετική διάθεση πριν αναλάβει τα ηνία της χώρας. Δυστυχώς, πλέον είναι πολύ αργά για τον ίδιο, ας γίνει η περίπτωσή του παράδειγμα προς αποφυγή για τους (όποιους) επόμενους…
No comments:
Post a Comment